Komt hier al by en hoort een klucht!
ik zing van Pierlala
een drollig ventjen vol genucht,
de vreugd van zyn papa.
wat in zyn leven is geschied,
dat zult gy hooren in dit lied,
‚t is al van Pierlala, sa sa!
‚t is al van Pierlala.
Hoe zeer werd Pierlala bemind
van vader, moeder saêm!
zy zeiden hem: ‘hoort toe, lief kind!
gy zyt ons erfgenaem,
gy wordt haest meester van ons goed,
daerom ziet toe wat dat gy doet!’
‘c’est bon!’ zei Pierlala, sa sa!
‘c’est bon!’ zei Pierlala.
‘Papaken, maekt u maer van kant,
dat ik uw schyven heb,
ik zal my dragen zeer galant
gelyk een watersnep,
‚k wil met den bek in ‚t natte zyn,
verheugen my in bier en wyn.
allons!’ zei Pierlala, sa sa!
‘allons!’ zei Pierlala.
Als Pierlala nu was alleen
wou hy uit vryen gaen,
hy dacht ik heb genoeg voor tween,
‚k kan met een vrouw bestaen,
en ziende een meisken naer den zwier
zei: ‘wilde trouwen, loddelyk dier?
zegt ja!’ zei Pierlala, sa sa!
‘zegt ja!’ zei Pierlala.
‘Ik hebbe geld en goed genoeg
voor u,’ zei Pierlala;
waerop dat aerdig meisken loeg
en zei al spoedig: ‘ja,
‚k wil dat gy blyk van liefde doet,
‚k wil hebben uw oprecht gemoed.’
‘mon coeur!’ zei Pierlala, sa sa!
‘mon coeur!’ zei Pierlala.
.
Hy trouwde met een zotten kop,
en heeft zyn geld verteerd,
en toen zyn schyven waren op,
sprak hy: ‘ik heb geleerd
hoe dat van trouwen komt profyt,
ziet daer, ik ben myn schyven kwyt,
‚t is op!’ zei Pierlala, sa sa!
‘’t is op!’ zei Pierlala.
Als hy zyn geld nu had verbruid,
toen wist hy geenen raed;
waer hy om troost ging, elk was uit:
door nood werd hy soldaet.
en als hy exerceerde dan
en aenlei op den halven man:
‘dat ’s raek!’ zei Pierlala, sa sa!
‘dat ’s raek!’ zei Pierlala.
Ziet, Pierlala stond eens op wacht
met zijn geladen roer,
hy zag in ‚t duister van den nacht
den duivel of zyn moêr.
hy riep al bevend: ‘qui va là?’
maer ‚t spook en vraegde daer niet na.
‘mon Dieu!’ zei Pierlala, sa sa!
‘mon Dieu!’ zei Pierlala.
Hy klom van angst op eenen boom
maer viel weêr op den grond,
en liep van daer in zynen schroom
zoo veel hy loopen kond‘;
zag een weerdinneken in haer deur
met eenen witten voorschoot veur:
‘hier in!’ zei Pierlala, sa sa!
‘hier in!’ zei Pierlala.
‘Sa tapt al gauw een kanne bier
of wel een pintje wyn!
daer greep my zoo een leelyk dier,
‚k bezwyk van angst en pyn.’
‚t weerdinneken zette hem by ‚t vier
en kookte een zuipen met plezier:
‘c’est bon!’ zei Pierlala, sa sa!
‘c’est bon!’ zei Pierlala.
Want Pierlala had nu weêr geld,
zyn moeiken die was dood,
hy dacht: kon ik nu zyn hersteld
en raken uit den nood,
ware ik uit de soldatery!
wat middel om te worden vry?
‘voyons!’ zei Pierlala, sa sa!
‘voyons!’ zei Pierlala.
Toen hy het zuipen g’eten had,
sprak hy: ‘wat ben ik krank!
‚k heb aen myn hart ‚k en weet niet wat,
‚k en leef geen ure lang!’
hy maekte dan zyn testament
voor vriend en magen hem bekend.
‘ik sterf!’ zei Pierlala, sa sa!
‘ik sterf!’ zei Pierlala.
En Pierlala lag in de kist
al met zyn billekens bloot,
want niemand anders dacht of wist
of Pierlala was dood.
hy werd begraven met de trom,
de klokken luidden bom bom bom.
‘’t gaet fraei!’ zei Pierlala, sa sa!
‘’t gaet fraei!’ zei Pierlala.
Veel volk er naer de kerke kwam,
men riep: ‘’t is Pierlala!’
zyn lyk men van de bare nam
en legde ‚t by papa.
de vrienden zeiden toen: ‘kom, kom!
de dooden keeren niet weêrom!’
‘ik wel!’ zei Pierlala, sa sa!
‘ik wel!’ zei Pierlala.
Als hy nu was in ‚t graf, den tyd
van nog geen halve uer,
en hoorde dat men ging verblyd
en dat men sloot de deur,
hy schopte ‚t deksel van de kist
en kroop er uit dat ‚t niemand wist.
‘’k herleef!’ zei Pierlala, sa sa!
‘’k herleef!’ zei Pierlala.
En Pierlala ging recht naer huis
en vond zyn naeste bloed,
zyn vrienden die met groot gedruis
daer twisten om zyn goed.
elk die hem zag die stond verbaesd,
hy greep den besem met der haest:
‘hier uit!’ zei Pierlala, sa sa!
‘hier uit!’ zei Pierlala.
Als Pierlala nu was hersteld,
verzoend‘ hy met zyn vrouw,
hy kwistte voorts niet meer zyn geld,
maer leefde stil en trouw.
en als men somtyds by hem kwam
en sprak: ‘zyt toch op ons niet gram!’
‘’t is uit!’ zei Pierlala, sa sa!
‘’t is uit!’ zei Pierlala.
Text und Musik: Verfasser unbekannt, um 1700 ?
in: Horae Belgicae II (Hoffmann von Fallersleben. Nr. 161, )
daher in Deutscher Liederhort III (1894, Nr. 1756 „Pierlala“)
Vlämisches Volkslied: J. F. Willems Nr. 129. (Oude Vlaemsche Liederen Nr. 79, S. 300) ( Andere Niederländische Melodie im Jahrbuch für niederdeutsche Sprachforschung 1892. Musikteil. 2 (durch Dr. Bolte). Willems bemerkt: „Dies Lied, in Vlämisch-Belgien jetzt noch ziemlich allgemein bekannt, ist aufgekommen seit den Einfällen der Franzosen unter Ludwig XIV. Der Text nimmt bei jedem neuen und wichtigen Ereignisse eine neue Gestalt an, doch jedesmal ersteht Pierlala. aus seinem Grabe und spricht sein Urteil über die vorhandenen Zustände aus. Er zeigt sich dann wie ein welscher Epimenides, der den Vlaminger besucht, um ihn vor drohender Gefahr zu warnen.“ — Es braucht wohl kaum des Hinweises , daß dieser Pierlala (Pier = Peter) der Stammvater unseres hochdeutschen Bierlala und ganz unschuldig ist an der Vorliebe des letzteren für das deutsche Nationalgetränk. Dieses umgebildete deutsche Lied, durch Studenten beliebt geworden, mag hier folgen nach einer Niederschrift im Oldenburgischen um 1866; dieser ziemlich gleich kommt die bei Erk II. 4/S, Nr. 14:
Der Bierlala war der einzige Sohn
