Den dach en wil niet verhorghen sijn
Het is schoon dach, dat dunket mi
Mer wie verborghen heeft sijn lief,
hoe node ist dat si scheiden !
„Wachter, nu laet uw schiınpen sijn
ende laet ghí slapen die alderlíefste mijn!
Een vingerlínc root sal ic u schinken,
Wildi den dach niet melden!“
Och meldíc hem niet, rampfalich wijf
Het gaet den jonghelinc aen sijn lijf;
Heb di den schilt, ic hebbe die speer:
Daer mede ınaket u van hier !
Die jonghelinc sliep ende hi ontspranc,
Die liefste hi in sijn armen nam:
„En latet u niet so nae ter harten gaen!
Ic come noch t’avent weder.“
Die jonghelinc op sijn vale ros trat
Die vrouwe op hogher tinnen lach
Si sach so verre noortwaert inne
Den dach door die Wolken op dringhen
„Haddic den slotel van den daghe,
Ic weerpen in gheender wilder Masen,
Oft vander Masen tot in den Rijn
Al en soude hi nemmer vonden sijn.“
Text und Musik: Verfasser unbekannt
in Deutscher Liederhort II (1893, Nr. 808)
