Dä ein dä sprich vum Rundfunk vill
dä andre eß jeden Ovend blau –
Meer bruche nit noh´m Radio ze wandre
un och zovil Schabau eß mau!
M e e r dhun noh’m große Goethe nur uns richte
Dä säht:” J e t Jeckerei eß nett un schön!”
Un och Horaz , dä op Lating kunnt dichte
Un meint:”Maht e n s verdötschte Tön!”
Su han se all – met Rääch gesaht,
Dröm weed dä Kall – vun uns gemaht
Schloht Fastelovend – de Trummeleut,
Mahn üch am Ovend – noor rääch vill Freud;
Dhot rund et funke – et weed gefläut
Maht met de Funke –
üch rääch vill Freud, vill Freud!
Et kumme Zigge – goode un och schlemme,
Et Glöck geit hin un her …
Se künnen alles – un noch mih, uns nemme,
Doch nit dä Kölsche Fasteleer.
Loht dröm Geschäff – un andre Quatsch,
Jetz wird ff – dat Leed geklatsch:
Schloht Fastelovend – de Trummeleut,
Mahn üch am Ovend – noor rääch vill Freud…
Koot sall die golde Zick nor sin bemesse,
R e i n Hätz un Wetz un Fetz, –
Meer Kölsche dhun jo ganz genau et wesse,
Dat fruh nor mäht dä e c h t e Wetz;
Etz, wenn d’r ganze Brassel mer vum Hals han
Etz n o h d’r Arbeit günne meer uns Rauh,
Etz dann fängk höösch
un stell bei uns de Walz an, –
Mer bruche Seck, nit off Schabau.
Loht Polletik – un andre Krohm,
Zom Fasteleer – dat Leed ich nohm:
Schloht Fastelovend – de Trummeleut,
Mahn üch am Ovend – noor rääch vill Freud…
Text und Musik: Dr. P. Ließem (ca. 1930)
in Kölsche Lieder (Köln, ca. 1930)
